تنباكو از گذشته‌هاي دور در قارهٔ آمريكا مصرف مي‌شده، تا زماني كه مهاجران اروپايي به آنجا رفته و اين تجربه را به اروپا معرّفي كردند، جايي كه بسيار محبوب شد. بسياري از قبايل بومي آمريكا به صورت سنّتي تنباكو را در مزارعي در مكزيك در سال‌هاي ۱۴۰۰ تا ۱۰۰۰ قبل از ميلاد، كشت و مصرف مي‌كردند.[۴] قبايل شرقي آمريكاي شمالي مقادير زيادي از تنباكو را در كيسه به عنوان يك كالاي تجاري قابل قبول حمل مي‌كردند، و معمولاً آن را در پيپ‌هاي صلح (نوعي پيپ) در بزرگداشت‌هاي مقدّس يا مهر و موم معامله مي‌كشيدند.[۵] در چنين مواقعي تنباكو را در همهٔ مقاطع زندگي، حتّي در كودكي، مي‌كشيدند.[۶] آن‌ها باور داشتند كه تنباكو هديه‌اي از طرف خالق است و دود بازدم شدهٔ آن، حامل تفكّرات و دعاهاي انسان به بهشت است.[۷]
قبل از توسعهٔ نژادهاي «لايتر ويرجينيا» و «برلي سفيد»، دود تنباكو بسيار ناملايم بود و بوميان آمريكا در مراسم مذهبي و اروپايياني كه به صورت پيپ يا سيگار آن را مصرف مي‌كردند، قابل كشيدن در ريه‌ها نبود.[۸] كشيدن دود «ناملايم» تنباكو به درون ريه‌ها بدون آسيب كوتاه مدّت جدّي به آن‌ها نيازمند كشيدن مقادير اندك آن توسّط پيپ‌هايي مانند ميدواخ يا كيسرو يا پيپ‌هاي آبي جديدي مانند بونگ يا هوكا (براي ديدن انواع مدرن آن رجوع كنيد به توك لائو) است. كشيدن دود در ريه در شرق از هزاران سال پيش با مصرف گياه شاهدانه (كانابيس، ماري جوانا، حشيش) و خشخاش (ترياك) رايج بوده‌است.
تنباكو از گذشته‌هاي دور در قارهٔ آمريكا مصرف مي‌شده، تا زماني كه مهاجران اروپايي به آنجا رفته و اين تجربه را به اروپا معرّفي كردند، جايي كه بسيار محبوب شد. بسياري از قبايل بومي آمريكا به صورت سنّتي تنباكو را در مزارعي در مكزيك در سال‌هاي ۱۴۰۰ تا ۱۰۰۰ قبل از ميلاد، كشت و مصرف مي‌كردند.[۴] قبايل شرقي آمريكاي شمالي مقادير زيادي از تنباكو را در كيسه به عنوان يك كالاي تجاري قابل قبول حمل مي‌كردند، و معمولاً آن را در پيپ‌هاي صلح (نوعي پيپ) در بزرگداشت‌هاي مقدّس يا مهر و موم معامله مي‌كشيدند.[۵] در چنين مواقعي تنباكو را در همهٔ مقاطع زندگي، حتّي در كودكي، مي‌كشيدند.[۶] آن‌ها باور داشتند كه تنباكو هديه‌اي از طرف خالق است و دود بازدم شدهٔ آن، حامل تفكّرات و دعاهاي انسان به بهشت است.[۷]
قبل از توسعهٔ نژادهاي «لايتر ويرجينيا» و «برلي سفيد»، دود تنباكو بسيار ناملايم بود و بوميان آمريكا در مراسم مذهبي و اروپايياني كه به صورت پيپ يا سيگار آن را مصرف مي‌كردند، قابل كشيدن در ريه‌ها نبود.[۸] كشيدن دود «ناملايم» تنباكو به درون ريه‌ها بدون آسيب كوتاه مدّت جدّي به آن‌ها نيازمند كشيدن مقادير اندك آن توسّط پيپ‌هايي مانند ميدواخ يا كيسرو يا پيپ‌هاي آبي جديدي مانند بونگ يا هوكا (براي ديدن انواع مدرن آن رجوع كنيد به توك لائو) است. كشيدن دود در ريه در شرق از هزاران سال پيش با مصرف گياه شاهدانه (كانابيس، ماري جوانا، حشيش) و خشخاش (ترياك) رايج بوده‌است.
گوجی بری